“Ὁ τρόπος χειρισμοῦ τοῦ θυμιατηρίου προϋποθέτει ἐμπειρίαν καί ζῆλον“[1]
Η εικόνα μίας γιαγιάς να θυμιάζει είναι αποτυπωμένη στο μυαλό σχεδόν όλων, ανεξαρτήτως θρηκευτικών πεποιθήσεων. Το θύμιασμα ή θυμιάτισμα δεν ανήκει μόνο στο παρελθόν, καθώς είναι μία πρακτική που συνεχίζεται ως τις μέρες μας -και μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια πως θα εξακολουθήσει να υπάρχει τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον- ωστόσο είναι συνδετικός κρίκος με πολλές αναμνήσεις του παρελθόντος καθενός ξεχωριστά.
Η προσφορά του θυμιάματος στη χριστιανική θρησκεία συμβολίζει μεταξύ άλλων την προσευχή που ανεβαίνει στον θρόνο του Θεού και είναι δείγμα της πίστης, αφοσίωσης και υποταγής του χριστιανού στην “υπερέχουσα αξία Του”. Η συγκέντρωση και ηρεμία κατά τη διάρκεια της πραγματοποίησης του είναι ενδεικτικά των συμβολισμών που το συνοδεύουν. Ένα μέρος των εικόνων, των μυρωδιών και παραστάσεων από το παρελθόν, επομένως, που μας έχουν εντυπωθεί στη μνήμη είναι από εκείνη την ώρα του θυμιάσματος, το οποίο σημαίνει πως αποτελεί άλλο ένα αναπόσπαστο κομμάτι κάθε αφήγησης που το εμπεριέχει.
Η αφήγηση μίας ιστορίας δεν σημαίνει πως αυτή η ιστορία ανήκει οριστικά στο παρελθόν και πως γίνεται προσπάθεια να διατηρηθεί ζωντανή μέσω της προφορικής μετάδοσης της. Μία ιστορία ή ένα τελετουργικό μπορούν κάλλιστα να συνυπάρξουν στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον, έστω κι αν συνδέονται περισσότερο με μεγαλύτερες ηλικιακά ομάδες και πρακτικές τους. Σε αυτή την περίπτωση ανήκει και η “τέχνη του θυμιάν” . Είναι μεν σύμβολο θρησκευτικής πίστης, και όχι μίας θρησκείας μόνο, αποτελεί ωστόσο ένα τελετουργικό-συνήθεια, άρρηκτα συνδεδεμένο και με το παρελθόν.
Στο #InCulture to παρελθόν αποκτάει φωνή και εικόνα, με τα χρώματα να τα επιλέγει κάθε φορά ο εκάστοτε αφηγητής.
#InCulture #ITE #OralHistory #Rhodes #RhodesProjectSCE