“επρολάβα με οι Ιταλοί ένα χρόνο στο σχολείο… εβάλα μας να μάθουμεν ιταλικά… τη γλώσσα τους… εθυμούμε λίγα μέχρι και τώρα…”
Ο καιρός της Ιταλοκρατίας άφησε έντονα κατάλοιπα, που κατέχουν ιδιαίτερη θέση στις αναμνήσεις των κατοίκων που την έζησαν τότε, και την διατηρούν ακόμα ζωντανή μέσα από αφηγήσεις τους. Σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται, θα απλώσουν έστω μία μικρή ιστορία μπροστά σε όποιον είναι διατεθειμένος να ακούσει. Και πώς να μην είναι… Μικρά διαμάντια της ιστορίας, που μαζεύοντας ένα-ένα, συμπληρώνoυν ένα ανέλπιστο παζλ του παρελθόντος, δια μέσου του οποίου εντοπίζουμε εμείς οι ίδιοι, στο τώρα, ψήγματα της δικής μας ταυτότητας.
Επί θητείας του τετράρχη Ντε Βέκκι στη Ρόδο (1936-1940) η ιταλική γλώσσα είχε θεσπιστεί ως υποχρεωτική στα σχολεία, και η ελληνική ως προαιρετική. Αρκετοί αρνήθηκαν να επιτρέψουν στα παιδιά τους να “εξιταλιστούν”, βγάζοντας τα από τη δημόσια εκπαίδευση. Όσα έμειναν, έλαβαν “ιταλική παιδεία” μεν, αλλά μόνο αόριστα θρύψαλα της διατηρήθηκαν και έφτασαν στο σήμερα. Είναι πλέον εποχές που όσοι τις έζησαν και ιδιαίτερα οι ελάχιστοι που παραμένουν ακόμα εν ζωή, τις θεωρούν απλώς ως ένα παγωμένο κομμάτι της ιστορίας. Όπως και να έχει, αποτελούν ένα ακόμα μικρό κομμάτι της ταυτότητας της Ρόδου, είτε αρέσει είτε όχι.
Στο μεταξύ κάποιος στη Ρόδο θα συνεχίσει να απολαμβάνει ένα “πανίνο”, φορώντας “κανοτιέρα”.
Η ζωντανή αφήγηση του αείμνηστου Βαγγέλη Παυλίδη, λύνει τις όποιες απορίες!
Στο InCulture, οι ιστορίες βγαίνουν από τη λήθη και έρχονται να μας συντροφεύουν, φωτίζοντας πλευρές του εγώ μας που ίσως να μη γνωρίζαμε.
#InCulture #ΙΤΕ #Rhodes #OralHistory